කිසිවක් වෙනස් වන්නේ නැතිනම්, කිසිවක් වෙනස් වන්නේ නැත. කිසිවකු වෙනස් වන්නේ නැත්නම් ද කිසිවක් වෙනස් වන්නේ ද නැත. අපේ රටේ ද කිසිවකු හෝ කිසිවක් වෙනස් වන්නේ නැත. ඒ නිසා ප්රතිඵලය එක තැන පල් වීම ය. අපට අවශ්ය දේ අප ම නිපදවා ගත යුතු යැයි හාහෝවක් තිබුණේ හැත්තෑව දශකයේ ය.
සෙක්කුව කැරකෙන්නේ එක තැන ය. එහෙම කිව්වහම හරියට ම හරි නැත. එය නිශ්චලව නොපවතින, නිරන්තරයෙන් කරකැවීමට භාජනය වන නිසා එසේ කීම හරියටම හරි නැත. එසේ වුව ද එය වැරැදිත් නැත. එය ගමන් කරන මුත් එයට එහෙමට ගමනක් නැත. අවසානයේ පෙනෙනු ඇත්තේ එය එක තැනම පල්වෙන එකක් බව ය. එයින් කළ හැකි එක ම කාර්යය තෙල් හිඳ ගැනීම ය.
අපේ රටේ ගමන් මඟ ද ටිකක් ඒ වගේ ය. එය ගමනේ යෙදෙන මුත්, ටික දුරක් ගොස් බැලූ විට පෙනෙන්නේ කැරකී ඇත්තේ එක ම තැන බව ය.
අපට ටී. ජි. ඩබ්ලිව් සිල්වා යන නමින් ලේඛකයකු සිටියේ ය. ඔහුගේ ලේඛන කලාවට නොමඳ උපහාසය ද, හරි හරියට එක් වී තිබුණේ ය. 1939 තරම් ඈත දී දිනමිණ පුවත්පතට සතර වරම් දෙව් රජුන් ලක්දිවට බැසීම නමින් පළ වූ කෙටි කතාවක් මඟින්, ලංකාවේ බෞද්ධ භික්ෂූන් ද, උපාසික උපාසිකාවන් ද ඔහු දක්වා තිබුණේ ධර්මය පිලි නොපදින, සැප සම්පත් ම හොයන, බොරුවෙන් ජීවත් වන අය ලෙස ය. කතාවේ හැටියට එය සතර වරම් දෙවියන් ලංකාවට බැස තමන් ම පන්සල්, භික්ෂූන් හා උපාසක උපාසිකා ඇසුරෙන් ලද අත්දැකීමෙන් ම සොයා දැන ගෙන තිබෙන්නකි.
එයින් වසර 80 ට පසු අද 2019 දී ද, අපට කියන්නට සිදු ව ඇත්තේ ද, අඩු වැඩි වශයෙන් ඒ කතාවම ය. අසරණ වූ අයට පිටුපා බලයම වන්දනා මාන කරන බහුතරයක් භික්ෂූන් වහන්සේලාගේ හා බෞද්ධයන්ගේ හැටි ස්වභාවය පිළිබඳ එම කතාව, අද කිව්වා නම් සමහර විට ඔහු ඉතිරි වන එකක් නැත. ඔහු අවලාදවලින් ද, අවමන්වලින් ද නාවනු ඇත. හිරේ විලංගුවේ දමනු ඇත. නඩු පවරනු ඇත. අදත්, එදාත් අතර වෙනසක් ඇත්නම් සිදු ව ඇති වෙනස එපමණ ය. ඒ එදාටත් වඩා අද අප පල්ලම් බැස තිබීම ය.
ධර්මය ප්රචාරය කරමින්, බුදුන්ගේ මඟ යන සංඝයා වහන්සේලා අද නැතුවා නොවේ. ඒ එදා හිටි තරමට ය. ඒ අය එදා සිටියේ ද, අද සිටින්නේ ද අතළොස්සකි. අප රට වැටී ඇති අගාධයෙන් ගොඩ ගන්නට එහෙම කුඩා පිරිසකට හැකි වේ දැයි යන්න ප්රශ්නයකි.
අප මේ බුදු පුතුන්ගේ එක තැන පල්වීම දක්වන්නේ විශේෂ කරුණක් නිසා ය. ඒ සෙසු ආගම්වල අය ඔවුන් තමන්ගේ ලොකු අයියා ලෙස හැඳින්වීමට කැමැති නිසා ය. ඔවුන් ගන්නා මඟ, සෙසු ආගම් භක්තියකන්ගේ ජීවිතවලට ද, ඒ නිසා ම රටට ද බලපාන නිසා ය. ඔවුන් එක තැන පල්වීම, රට එක තැන පල්වීමකට බල පෑ හැකි නිසා ය.
සර්වකාලීන සත්ය
ඊට අමතරව බුද්ධාගම ගැන පමණක් නොව, ඉන් බාහිර කරුණු අනෝරාශියක් ගැන ඔවුන්ට අදහස් තිබෙන නිසා ය. ග්ලයිපොස්පේට් පොහොර සම්බන්ධයෙන් ද, කිරිපිටි සම්බන්ධයෙන් ද, ගිලන් රථ සම්බන්ධයෙන් ද, කාන්තාවන් අඳින ඇඳුම් සම්බන්ධයෙන් ද, ගෘහ ජීවිතය ගත කළ යුතු ආකාරය සම්බන්ධයෙන් ද, රජය අත්සන් කරන ගිවිසුම් සම්බන්ධයෙන් ද යන විවිධ දේ සම්බන්ධයෙන්, ඒ ඒ ක්ෂේත්රවල කටයුතු කරන ප්රමාණික බුද්ධිමතුන්ට පවා නැති කරුණු කාරණා, ඔවුන් දන්නා බවක් පෙන්වන නිසා ය. ඒවා ගැන පමණ ඉක්මවා ක්රියාත්මක වන නිසා ය. පොඩ්ඩ බැරි වුණු ගමන් උපවාස කරන නිසා ය.
එහෙත්, ධර්ම කාරණා සම්බන්ධයෙන් සිදු වන සාකච්ඡා නැති තරම් ය. ඔවුන් විසින් කියන හා නොකියන කතා ඇසූ කෙනකුට සිතෙන්නේ, ධර්මය හැරුණු කොට සෙසු සියල්ල ඔවුන් විසින් හදාරා ඇති බව ය.
සිවුරට ඇති බලය සුළුපටු නොවේ. මිනිසුන් කියන්නේ, තමන් වඳින්නේ සිවුරට මිසක එය පොරවා ගෙන ඉන්නා සිරුරට නොවන වග ය. ඒ නිසා ම, පැරැණි පසුගාමීත්වයම මේ සිවුරේ එතී ඇත්නම්, අගාධයට යනුයේ බුදු දහම හෝ සංඝ ශාසනය පමණක් නොවේ. මුළු රටම ය.
සංඝයා වහන්සේ ද, බෞද්ධ උපාසික උපාසිකාවන් ද තේරුම් ගත යුතු කාරණය නම්, බුද්ධාගමේ ආරක්ෂාව තිබෙන්නේ බුදු බණට අනුව තමන්ගේ සිත, කය, වචනය සංවර කර ගැනීම තුළ බව ය. එහි පරිහාණිය ඇති වන්නේ පිටින් එන ආක්රමණයන්ගෙන් නොව, ඇතුළතින් කුණු වීම තුළ බව ය.
ඒ නිසා ඔවුන් කළ යුත්තේ තව දුරටත් මීට දශක ගණනාවකට ඉහත අනගාරික ධර්මපාලතුමන් සුදු ආණ්ඩුවක සන්දර්භය යටතේ කියූ දෑ නැවත වමාරන්නේ නැතිව, අලුතින් ලෝකය දෙස බැලීමට උගෙනීම ය. බුදු දහමේ ඉගැන්වීම් මඟින් සර්වකාලීන සත්යය තෝරා බේරාගෙන, ඒවා වත්මන් සන්දර්භයට යොදා ගැනීම ය.
බුදුරජාණන් වහන්සේ ධර්මය දේශනා කළේ, බිඳුණු, තුවාල වුණු, සිත් සුවපත් කරනු පිණිස ය. අද දවසේ බහුතර භික්ෂූන් වහන්සේලා කටයුතු කරන්නේ බලය වන්දනා කිරීමටත්, ඒ හරහා වරප්රසාද ලබා ගැනීමටත් ය. ඔවුන් කරන්නේ ඒ උදෙසා ධර්මය විකෘති කිරීම ය. මිනිසුන්ගේ සිත් බිඳවීම ය. උන්ගේ සිත් තව දුරටත් තුවාල කිරිම ය. තිබෙන තුවාල පෑරීම ය.
හැම තැන ම සෙක්කු
කාක දූපත හා බගලවතී ස්කෝලෙ හාමිනේ ගැන ලියූ ටී. ජී. ඩබ්ලිව් සිල්වා, ලංකාවට හතර වරම් දෙවිවරුන් වැඩම කරවමින්, මීට දශක අටකට පෙර කළ හෙළිදරව්ව, අද ද එලෙසම අදාළ වනවා පමණක් නොව, එය අද වන විට වඩාත් උග්ර අතට ද හැරී තිබෙන බව, බෞද්ධයන්ගේ සැළකිල්ලට භාජනය විය යුතු ය.
මෙය තේරුම් ගැනීම පමා කිරීමෙන් සිදු විය හැකි එක ම දේ නම්, උගත් හා බුද්ධිමත් තරුණ-තරුණියන් ආගමෙන් ඈත් වීම ය. උන්ට ආගම තිත්ත වීම ය. ආගමට අතීතයක් මිස අනාගතයක් නැති වීම ය. සෙක්කුව එක තැන දැනට කැරකෙතත්, ඉස්සරහට මේ සෙක්කුව ම ඉතිහාසයේ කුණු බක්කියට ඉක්මණින් තල්ලු වී යෑම ය.
මෙය අදාළ වන්නේ, බුද්ධාගම සම්බන්ධයෙන් නොවේ. අප ජිවිතවලට බලපාන බොහෝ දේට ද මේ සෙක්කුවේ උපහැරණය අදාළ ය.
සිංහල - දෙමළ වාර්ගික විරසකයේ අතීතය හාරා බැලුව ද, අප දකින්නේ ඒ කතාව ම ය. දෙමළ ජනතාවගේ සාධාරණ ඉල්ලීම් ලබා දීමට දකුණේ කිසියම් ආණ්ඩුවක් ඉදිරිපත් වූයේ ද, විරුද්ධ පක්ෂය බෞද්ධ භික්ෂූන් වහන්සේලා ඉදිරියට දමාගෙන, ජවුසම් නටා, ඒවා නවතා දැමුණේ ය. ආණ්ඩුවේ පාට එහි දී වෙනසක් පෙන්නුම් කළේ නැත. එක වරක් විරුද්ධත්වය ඉදිරිපත් වූයේ බණ්ඩාරනායකට ය. ඊළඟ වතාවේ එය ඩඩ්ලිට ය. තෙවැනි වතාවේ එය ජේ. ආර්.ට ය. සිව්වැනි වතාවේ එය චන්ද්රිකාට ය. පස්වැනි වතාවේ එය රනිල්ට ය. ඊළඟ වතාවේ එය රාජපක්ෂ කෙනකුට වුව විය හැකි ය.
රට තුළ හිටි හැටියේ මතුවන ආගමික ගැටුම්, ඉතිහාසය නැවත නැවතත් ඒ ආකාරයෙන් ම සිදු වන බවට තව උදාහරණයකි. සිංහල මුස්ලිම් කෝලාහල ආගමික ගැටුමක් ලෙස ආරම්භ වූ බවට වාර්තා වන්නේ 1915 දී ය. ඒ සිංහලයන් සංවිධානය කරන ලද පෙරහරක්, පල්ලියක උත්සවයක් පැවැත්වෙන අතරතුර, ඒ පල්ලිය ඉදිරියෙන් ගමන් කරවීමෙන් ඇවිල ගිය ගැටුමකි. ඒ සුද්දාගේ ආණ්ඩුව තිබුණු කාලයේ ය. පෙරහර සඳහා බලපත්රයක් නිකුත් කර තිබූ නමුත්, ඒ බලපත්රයේ කොන්දේසි අනුගමනය නොකිරිම හේතුවෙන් ආරවුල කැන්දා ගනු ලැබූ බවට කතාවක් ද පවතින්නේ ය. ගැටුම් මඟහරිනවා වෙනුවට, ගැටුම් සොයා ගෙන යෑමේ පුරුද්ද, අද පමණක් නොව, එදා ද පැවැති බව කරුණු සොයා ගෙන යන විට පෙනේ. එවැනි ම සිද්ධි අලුත්ගම ද, බේරුවල ද, පසුව දිගන හා තෙල්දෙණියේ ද ඇතිවුණු බව නොරහසකි. වසර සියයකට පසුවත් එක ම දේ සිදු වන්නේ එසේ ය.
ඒ හැම වරම ප්රදර්ශනය වුණේ සෙක්කුව කැරකෙන්නා සේ අප ද වටේ ට ගමන් කරන ස්වභාවයක පසු වන බව ය. ඉතිහාසයේ නැවත නැවතත් එක ම දේ එක ම විදිහට සිදු වෙමින් පැවතියේ ය. එය එක ක්ෂේත්රයක පමණක් නොව, ක්ෂේත්ර ගණනාවක විහිදුණු එකක් විය.
මේ ගැන හොඳ ම විග්රහය කාල් මාක්ස්ගේ ය. ඔහු කීවේ ඉතිහාසය නැවත නැවතත් ප්රතිනිර්මාණය වන බව ය. ඔහු කීවේ, පළමු වර සිදු වන විට ඛේදවාචකයක් වන යමක්, දෙවැනි වර නැවත පැන නැගි විට, විගඩමක් වන බව ය. කාල් මාක්ස් කියූ දේ බොහෝමයකට මේ ලේඛකයා එකඟ නොවෙතත්, ඉතිහාසය සම්බන්ධයෙන් ඔහු පළ කළ මේ අදහසට ලේඛකයා ගරු කරන්නේ ය. මේ අතීතය ප්රතිනිර්මාණය වීම අප රටේ දෙවරක් නොව, දිගින් දිගට ම සිදු වන නිසා, එයට කිව යුත්තේ කුමක් දැයි කාල්මාක්ස්වත් දනී දැයි ලේඛකයාට සැක ය.
කිසිවක් වෙනස් වන්නේ නැතිනම්, කිසිවක් වෙනස් වන්නේ නැත. කිසිවකු වෙනස් වන්නේ නැත්නම් ද කිසිවක් වෙනස් වන්නේ ද නැත. අපේ රටේ ද කිසිවකු හෝ කිසිවක් වෙනස් වන්නේ නැත. ඒ නිසා ප්රතිඵලය එක තැන පල් වීම ය.
අපට අවශ්ය දේ අප ම නිපදවා ගත යුතු යැයි හාහෝවක් තිබුණේ හැත්තෑව දශකයේ ය. ඒ පරීක්ෂණය කරන්නට ගොස් අපි හාල් පොලු, මිරිස් පොලු ද දමාගෙන, පාන් පෝලිම්වල පැය ගණන් රස්තියාදු වුණෙමු. ඒ පරීක්ෂණය නතර වුණේ ඒ ආණ්ඩුව හයෙන් පහක ඡන්දයෙන් ද පරාජය කරමිනි. බලයට පත් වූ ආණ්ඩුව ඒ වෙනුවට විවෘත ආර්ථිකය හඳුන්වා දුන්නේ ය.
අප එහි හොඳ, නරක මැද දශක හතරක් දිවි ගෙවා ඇත්තෙමු. එහෙත් අදට ද ඇහෙන හඬ වන්නේ, අපේ දේ අප ම නිපදවා ගත යුතු බව ය. ඒ, අප රට පමණක් නොව, උතුරු කොරියාව හැරුණු විට හැම රටක්ම ගෝලීයකරණය වූ ලෝකයක, එහි ආශිර්වාදය මැද ම දිවි ගෙවමින් ය. මේ ගෝලීයකරණය වූ ලෝකයේ කිසි ම වැදගත් දෙයක්, තනි රටක සම්පත් යොදා ගෙන, තනි රටක පමණක් නිපදවීම, සාර්ථක වන්නේ නැත. වෙන එකක් තබා අප නිපදවා ගන්නවා යැයි ආඩම්බරයෙන් කියන අපේ බත, එසේ අප විසින් නිපදවා ගන්නවා යැයි කීම ම, අද වනවිට විහිළුවක් වී තිබේ. ඒ සඳහා යොදා ගැනෙන දේ අතර, අපේ ය කියා කිව හැක්කේ ශ්රමයත්, භූමියත් පමණක් බව, අප මේ ලිපි පෙළේ වරින් වර කියා ඇති නිසා, ඒ බව මතක් කිරීම පමණක් සෑහේ යැයි සිතමු. ගෙවී ගිය හැත්තෑව දශකය පසු කර, වසර පනහක් ගෙවී යන මේ මොහොතේත් අප කියන්නේ, අපේ දේ අප හදා ගත යුතු යැයි කියන ඒ බණ ම වීම, ඒ නිසා විහිළුවක් ව තිබේ.
ජය මඟ
ලෝකය ජය ගත හැක්කේ ලෝකයෙන් වෙන් වී ජීවත් වීමෙන් නොවේ. එයට වටිනා දේ සපයන, එයින් වටිනා දේ උකහා ගන්නා, අන්තර් පැවැත්මක් ගැන විශ්වාස කිරීමෙනි. අනාගතයට යා හැක්කේ නැවත නැවතත් පැරැණි අතීතයටම යෑමට උත්සහ කිරීමෙන් නොවේ. එයින් තීරණාත්මක ලෙස වෙන් වීමෙනි. චීනය ලෝක බලවතකු බවට පත් වුණේ, එය සාර්ථකව කිරීමෙනි. ඉන්දියාව ද ගමන් කරමින් ඉන්නේ ඒ මාවතේ ම ය. එහෙත් අප රටේ සිදු වන්නේ එක ම දෙය නැවත නැවතත් කිරීම ය. ඒ සඳහා වෑයම් කිරීම ය. අපට ඒ නිසා ම සිදු වනු ඇත්තේ, තව දුරටත් ලෝකයෙන් වෙන් වී, තනියම ජීවත් වීමට කරන හඬගෑම් තුළ, වැනසී යන්නට ය.
මෙයින් පෙනෙන්නේ, සෙක්කුව කැරකෙන්නේ ආගම, ජාතිය හා දේශපාලනය වටා පමණක් නොව, සමස්ත සමාජ දේහය ම වටා බව ය.
අපට බලාපොරොත්තු ගොඩක් ඇති නමුත්, අප වෙනසට බිය ය. ඒ නිසා ඉන්නේ ගල් ගැසී ගෙන ය. එහෙම නැති අය කැමැති වැඩි ඈතකට නොගොස්, එක තැන කැරකීමට ය. ඒ නිසා සෙක්කුවේ ගමනට ඔබ්බෙන් ගමනක් අපට නැත.
අලුත් බෝතලයක දමා තිබුණ ද, ඒවා පරණ වයින් ම නම්, ඒවා බී, අලුත් රසක් අපේක්ෂා කිරීමේ තේරුමක් නැත. පරණ ආකල්පවල ම ගැලී සිටිමින්, අලුත් රටක් අපේක්ෂා කිරීමේ ද එපමණට ම තේරුමක් නැත. එක ම දෙය නැවත නැවතත් කරමින්, අලුත් ප්රතිඵල බලාපොරොත්තු වීමේ තේරුමක් ද නැත.
වත්මන් ජනාධිපතිතුමාට මේ සෙක්කුවෙන් වෙන්වීමේ සැබෑ වුවමනාවක් තිබේ. ඔහු ජාතික ඇඳුමට සමු දුන්නේ බහුතර ජනතාවක් අඳින පහසු ඇඳුම තෝරාගෙන ය. ඔහු පවුලේ සංකේතයක් වූ සාටකය පැලඳීම ප්රතික්ෂේප කළේ ය. ඔහුගේ අතේ මුදු රාශියක් නැත. කරකවන බෝල නැත. ඉන්දියාවට ගිය ද තිරුපති වන්දනාවේ යෙදුණු බවක් වාර්තා වූයේ නැත. ඔහු තමන්ගේ ඡයාරූපය ආයතනවල ප්රදර්ශනය නොකරන ලෙස නියෝග නිකුත් කළේ, පැරැණි සම්ප්රදායට පසුපස හරවමින් ය. මේ වනවිට පරිසරය වනසමින් ඉදිකර ඇති දේශපාලනඥයන්ගේ කට්අවුට් ගලවන ලෙස ද, ඔහු විසින් උපදෙස් නිකුත් කර ඇත.
අලුත් බලාපොරොත්තු
මහවිරු සමරුව තහනම් කරනු ඇතැයි බොහෝ දෙනකු අපේක්ෂා කළ ද, ඔහු එවැන්නක් පවත්වන බව නොසළකා හැරියේ ය. එතැනිනුත් නොනැවතී බුද්ධි අංශයේ ප්රධානියා ලෙස මුස්ලිම් ජාතිකයකු පත් කළේ ය. බොදු බල සේනාව ද, රාවණා බලය ද තමන් විසින්ම විසුරුවා ගන්නට කැමැත්ත පළ කරන තරමට කටයුතු ඉදිරියට ගියේ, ඔහුගේ ආගමනයත් සමඟ ය.
මත්තල ජාත්යන්තර ගුවන් තොටුපළේ කළමනාකරණය පැවරීමට නැවත වතාවක් ලන්සු තබන ලෙස, අන්තර්ජාතික ආයතනවලට ඔහුගේ ආණ්ඩුව විසින් ආරාධනා කර තිබෙන්නේ, පසු ගිය ආණ්ඩුව එසේ කළ විට මත්තල විකුණන්නට හදනවා යැයි චෝදනා එල්ල වූ පසුබිමක ය. ඒ, ශ්රී ලන්කන් නැවත රජයට පවරා ගැනීමට කලින් රාජපක්ෂ පාලනයක් විසින් ම කළ කටයුත්තට ප්රතිපක්ෂ අස්ථානයකට නව ආණ්ඩුව මෙහෙයවමින් ය.
මේවා මූලික වෙනසකට ප්රමාණවත් නොවන බව ඇත්ත ය. එහෙත් ඒවායින් දක්වන පෙර මඟ සළකුණු නරක නැත. එක තැන පල්වන සම්ප්රදායන්ට සමු දෙන බවට ඉඟියක් ඒ තුළ ඇත. අතීතයේ තිබූ විරසක වීම් ඒ ලෙස ම ගෙනියන්නට අපේක්ෂාවක් නැති බවට ඉඟියක් ඒ තුළ ඇත. නව ලෝකයට විවෘත වන බවට ඉඟියක් ද එහි ඇත.
ඒවායින් රටට දෙන පණිවිඩය සාධනීය ය. එහි අඩංගුව ඇත්තේ වෙනසකට සූදානම ය. අනුගාමිකයන්ට වෙනස් වීමට සූදානම් වන ලෙස කරන පණිවිඩයක් ද සමඟ ය.
සෙක්කුවේ තව වටයක් යන්නට සිටි අය මේ වෙනස් කම් දෙස කෙසේ බලනු ඇති දැයි තවම පැහැදිලි නැත. ඔවුන් මේ වෙනස්කම් ආපසු හරවන්නට කල් යල් බලන බවට නම් ඉඟි පහළ වී ඇත.
තාප්පවල යුද චිත්ර අඳින, ඒවායේ අතීතයම සිතුවම් කිරීමට කැමැති, අලුත් යමක් කීමට නැති, වෛරයට වෛරයෙන්ම උත්තර සොයන, සෙක්කුවේ ගමනට හුරු අය මෙයින් සලිත වෙනවාට සැක නැත. ඔවුන්ට සෙක්කුව පාට කිරීමට මිසක, සෙක්කුවෙන් ගැලවීමට වුවමනා නැති වීම එයට හේතුව ය.
නිශාන්ත කමලදාස